Dy fjalë që nuk ia thashë Sovës

Sefedin Çela – Në kutinë postare të fb Sova, si gjithë miqve të tjerë të saj, në një mesazh na ftonte të merrnim pjesë në takimin e gëzuar në 50-vjetorin e botimit të poezive të para. “Mund të konfirmoni pjesëmarrjen”, kërkonte me mirësjellje ajo.

“Nëse nuk jam në një botë tjetër”, iu përgjigja unë, edhe për humor, por dhe se, vërtet, në këtë moshë, mund të nisesh për diku e të përfundosh, pa dashur fare, në një botë tjetër.

“E po, meqë do të vish, vazhdoi Sova, mund të thuash dy fjalë, ashtu si di vetë”. “Nëse më vjen radha”, e mbylla unë rrethin.

E njoh Vllasova Mustën jo që prej botimit të poezisë së parë, para 50 vjetësh, po një vit më pas, nga viti 1967, kur me 94 vajza e djem të tjerë, për katër vjet rresht, ishim bashkëstudentë të të njëjtit kurs e fakultet në universitet. E mora seriozisht mesazhin e saj dhe, në ato dy fjalë, desha t’i them Sovës se 50 vjet, qoftë dhe më pak, 49 vjet pas shkollës së mesme, në jetën e njeriut nuk janë pak, mund të jesh plak ose të ndihesh plak. Po ti, Sova, je një talent poetik, pra ke një dhunti, që mund dhe të vdesë, nëse nuk e ushtron, po nuk plaket, si fizikisht plaket njeriu.

Sot e 50 vjet poezia jote, Sova, është e re, emocionuese, sepse ti, them unë, kurrë “nuk ke vaditur urrejtjen”, si thuaj ti, ke ushqyer talentin tënd, ke ushqyer dashurinë për gjithçka të mirë, në të mirë e në të keq, dhe ia ke dalë…

Kam lexuar para disa ditësh poezinë tënde “Qilimi”. Qilimi yt poetik, Sova, nuk është fluturues, si ai i 1001 netëve, është qilim tre fletësh avlemendi shtëpie, i mbartur e i mbrojtur nga fëmijëria, me hapat e prindërve, me mallin për ta, një kujtim përvëlues me erën e dashurinë e tyre, ai qilim është tej 1001 netëve, tej përrallës. Ai tashmë, thuaj ti, është i ndarë më tresh, në të tre fletët, e unë them se një fletë është tej oqeanit, në Arizonë, te yt vëlla, Rolandi, fleta tjetër te vëllai tjetër, Ylli, dhe, e treta, te ti, në mallin tënd për vatrën fëminore, për prindërit, për gurët e bardhë të Gjirokastrës, ndoshta dhe për Mangalemin e Kalanë e Beratit a Kullën e Sahatit në Tiranë, se qilimi merret me vete në udhët e jetës.

Ne, shoqet e shokët e tu të kursit, ishim ulur bashke diku pas, në thellësi të sallës, se ne jemi familja e rinisë tënde e tonës të përbashkët, bëmë atë që bëhet në familje, u lëshuam vendin në qendër atyre që të nderuan e erdhën për të nderuar ty e ne, artiste të mëdha të skenës e të ekranit, ndoshta edhe ndroja për të mos u dalë para atyre as me fjalë…

Dhe ja, një trembëdhjetëvjeçar, Timi, nipi yt, djali i vajzës tënde Ani, me një theks gjerman e sjellje gjermane, po me ndjeshmëri, po e them me mburrje, atë që e kemi e kemi, – me ndjeshmëri tipike shqiptare, mori mikrofonin e tha : “Këtu në Shqipëri ka shumë dashuri. Këtu e ndjej që më duan të gjithë. E ndej sa të dua, nëna Vllasova, si e ndjej se të duan të gjithë”. Kaq. Ai fëmijë, me një emër shkurtim i një emri të madh, na preku të gjithëve.

Këto me lartë desha të them me ato “dy fjalë”, që mendova të thosha. Po sa foli Timi i vogël hoqa dorë. Ti me zemër kërkon “më thoni diçka të bukur”. Unë kam një nip prej vajzës e një mbesë prej djalit, unë e di sa i dua e sa ma ndryshojnë jetën, mezi i pres të vijnë e gëzohen të më shohin, po ata nuk janë veçse tetë e gjashtë vjeç, ende nuk e di sa më duan!

Këtë desha të të them sot, Sova: nuk ka gjë më të bukur të ndjesh se të duan, të ta thonë se të duan, nuk ka gjë më te bukur e më të vërtetë se ajo që tha Timi, se fëmijët janë të vërtete si fëmijëria. Se ata japin atë që u ke dhënë.

Ky është talenti yt e suksesi yt poetik, të ushqesh dashurinë në gjithçka të mirë e “kurrë të mos vaditësh urrejtjen”.