Letër e nënshkruar
Donald Toska
Gjesti i Artan Didit për t’u dorëhequr nga funksioni i Drejtorit të Përgjithshëm të Policisë së Shtetit është për t’u përshëndetur. Thënë kjo, në këtë histori nuk asnjë gjë tjetër për t’u gëzuar. Më shumë së një përgjegjësi morale e kryepolicit, kjo dorëheqje erdhi në një moment ku më e rëndësishmja është moskrijimi i problemeve të tjera për qeverinë. Nuk dua të hyj në anën penale, por ajo që të bën përshtypje në këtë histori, është mungesa e marrjes së përgjegjësisë politike nga ana e Ministrit te Brendshëm. Në qoftë se Drejtori i Policisë merr përgjegjësinë morale të çështjes, kjo do të thotë që nuk ishte në dijeni të çështjes, por bën një zgjedhje duke ndjerë peshën e detyrës. Fakti që Ministri pranon dorëheqjen, kjo në mënyrë të drejtpërdrejtë pranon se e gjithë kjo bëhet për të shpëtuar furtunën politike me të cilën do duhej të përballej Tahiri. Një rast analog ka ndodhur në Itali para dy vjetësh ky policia e shtetit italian, në bashkëpunim me shërbimet sekrete italiane, dhe shërbimet e Kazakistanit, rrëmbejnë vajzën dhe gruan e liderit opozitar, Mukhtar Ablyazov, për t’ia dorëzuar më pas Presidentit të Kazakistanit, Nazarbayev. Nga hetimet e mëvonshme rezultoi se Ministri i Brendshëm Italian, Angelino Alfano, ishte në dijeni të çështjes dhe kishte aprovuar operacionin e paligjshëm në rrugë jo zyrtare. I vetmi që dha dorëheqjen nga kjo çështje ishte shefi i kabinetit të ministrit, Giuseppe Proccacini që pranoi se kishte fshehur informacionin. Qeveria Letta e asokohe rrezikonte të rrëzohej nga një skandal i tillë duke parë edhe numrat e pakët që kishte në Senat. Gjithçka përfundoi në një flluskë sapuni. Sot qeveria shqiptare ndodhet me një histori krejt tjetër, por me të njëjtin problem. Diferenca e burrave të shtetit me të tjerët, qëndron te fakti se burrat e shtetit japin dorëheqjen edhe kur përgjegjësia nuk bie mbi ta.