Kalin e fëminisë e quanin Çili. Shinte lëmin si i ati dikur, por kishte një ves firari. Vetëm lëmin e “kryeplakut” shinte. Te të tjerët hidhte shkelma. Gulçonte dëshirë për të kënaqur pronarin. Kuajt e tjerë këpusnin litarët, ose mbylleshin stallave. Vetem Çili mbeti besnik gjer në vdekje. Çili i fëminisë më kujtoi çilët modernë. Këta kapardisen, kurdisen, jargaviten. Në fund: lëmenjtë bosh! Qime-ndritur si ngjyra e grurit të pjekur, i bëjnë fresk njëri-tjetrit. Mbledhin pulishte rreth lëmit dhe numërojnë fjalët, thua se nxjerrin florinj. Ca “paparune” të paçelura, lolo që me pështyma kanë mbushur një kënetë!