Nderim për sharjen…(Pj. II)

(E shkruar para dhjetë vjetësh – pjesa e dytë)

Të shan plaku dhe i riu,

të shan jevgu-arixhiu,

të shajnë si ua do bytha,

për të gjithë e për të gjitha!

Të shan burri-çilimiu,

dhe i bardhi-dhe i ziu,

të shan vëllai edhe gruaja,

le pastaj gojët e huaja!

Pas vdekjes të sharat s’sosin,

ne nga varri të zhvarrosim,

e ç’të themi-ç’të llafosim,

me të shara të vulosim!

Shan i pari i qeverisë,

gjer me librin e shtëpisë,

shan dhe llumi i miletit,

porsi Kryetari i Shtetit!

Shan Edvini dhe Saliu,

shan i bardhi dhe i ziu,

shan i ligu dhe i miri,

domosdo shan dhe Iliri!

Shan Erioni dhe Kodheli,

ndonjëherë shan dhe Xhuveli,

vetëm Fatosi nuk shante,

kishte sjellje elegante!

Atë Xhuvelin-medet,

e shava sa për njëmijë vjet,

po tani s’e di as vetë,

ç’pata me Xhuven e shkretë?!

Dhe unë jam nga Albania,

më ka zënë epidemia,

që ka zënë dhe të tjerët,

dymijë vite dhe më herët!

Shaj ballistët-shaj zogistët,

demokratët-socialistët,

shaj e kush të shajé më parë,

të mundur dhe fitimtarë!

Vijnë të sharat-o lum miku,

breshëri automatiku,

i dëgjon e ti do xhani,

si tërmeti-si cunami!

O le-le e o bo-bo,

thonë kush të shan të do,

po kur të shajnë kaq shumë,

ndryshe duhet parë kjo punë!

Në kafe e në pazare,

shahet çdo gjë shqipëtare,

Bota thotë: “Kokën të hanë,

ishin dhe mbetën çobanë!”

Të thotë tjetri sa vë këmbën:

“Si je a të qifshna nënën!”,

vlonjatët fare e vdesin,

me motër të përshëndesin!

Po të ishte tullë e shara,

do ngrinim mijëra kalara,

kalara më të mëdhaja,

dhe nga malet Himalaja!

Unë kaq e kisha hapin,

kush s’më shan-më rroftë trapin,

të na vejë puna mbarë,

asgjë s’bëhet pa u sharë!

Raca ime e çkëlqyer,

veten vetë e ke dhier,

e ke dhier-moj e gjorë,

ndaj s’të zë njeri me dorë!

A. Duka