Nga Arben Duka
1957-2021
(Baladë)
Mbeti prapa Tepelena,
dhe kala e Dollibashit,
kalova nëpër bedena,
gjer tek Ura e Subashit.
Poshtë këmbës më rrjedh Vjosa,
përmbi Vjosë gjarpëron rruga,
kundërmim nga barbarosa,
nga Veriu dhe nga Juga.
E nis rrugën për Labovë,
e nis rrugën vara-vara,
te Subashi s’na pret më,
si dikur Foto Xhavarra.
Gjer te Kroi i Kallogresë,
s’e kuptova rrugën fare,
aty ulem dhe me nge,
pi rehat dy-tri cigare.
Tërbuqi më flet nga maja,
si gjithnjë kur andej ikja,
aty më lindi mamaja,
dhe ka varrin Lekso Cikja.
Aty kam të shkretën hallë,
aty prehet xha Sotiri,
po kam Kalicën të gjallë,
me një zëmër prej floriri.
Aty kam dhe Pavllo Zherdin,
burrë plot njëqind dërhem,
që i pret gjuha si shpatë,
por që fjalë ka melhem.
Aty kam Llazon dhe Janon,
Llazon kripën e humorit,
kam Lirikën edhe Panon,
kam gjithë flladet e Qershorit.
Pas Tërbuqit vjen një Qafë,
e mbas Qafës vjen Mursia,
ku prek Labovën me dorë,
ku janë themelet e mia.
Një qiri ndez në Shën-Mitër,
nderim kripës edhe bukës,
më shikon me dhembshuri,
varri i bardhë i Pilo Dukës.
Më flet Cice Athinaja,
me një zë të ëmbël drite:
“Ku je-o Berto kërthiu,
sa të lashë e sa u rrite?!”
Eh-moj Cice Athinaja,
sa u deshëm ne të dy,
pesëdhjetë vite jetova,
s’njoha dot engjëll si ty.
Dhe një vit të rri këtu,
dhe një vit mallin s’e shuaj,
të gjithë jemi të shtëpisë,
nuk kemi asnjë të huaj.
Vazhdoj rrugën-shkoj përpara,
në avlli Zonja më pret,
si gjithmonë Foto Xhavarra,
s’dëgjon mirë-ndaj dhe bërtet.
Zëri i tij si bubullima,
tund e shkund gjithë Luarinë:
“Pika-more Berto Duka,
o Berto që le rakinë.
O Berto që le rakinë,
koqja e syrit të daltë,
Zonjë-mua bjemë qilloshen,
dhe Bertos një lugë mjaltë!”
Zbres ngadalë nga Luaria,
në një rrugë që më s’e njihja,
zbres të shoh shtëpitë e mia,
po më mirë të mos i shihja.
Gërmadhë-e shkreta-gërmadhë,
vajton jeta në çdo tra,
dhe i zoti-ah-i zoti,
ndërton vila në Mistra!
Dhe i zoti-Vangjel Duka,
ndërton vila në Mistra,
se këtu-ku na ra koka,
jeta si gjethe u tha.
Brezi im i gjithë u shua,
mbeti veç Illo Koleta,
s’mbeti gjë nga ai zgjua,
iku-iku gjithë bleta.
S’do ta besoja-Labovë,
një tjetër po të ma thosh,
ke qenë pite me mjaltë,
ke mbetur koshere bosh.
Kthehem prapë nga kisha ardhur,
lotët më mblidhen në grykë,
psherëtij si zog i mardhur:
“Ku humbi ajo muzikë?!”
Edhe ti-o mik i dashur,
si një zog do psherëtish:
“Ku humbi ajo muzikë,
që Labovë emrin e kish?!
06.06.2004