Dhomat e pushtetit në labirintin e Partisë Demokratike

Një udhëtim në dhomat e fshehta të pushtetit në Partinë Demokratike. Si po përgatiten grupet brenda PD-së, kush e mbështet Lulzim Bashën dhe çfarë është “trekëndëshi Bode-Topalli-Olldashi”. Më afër kujt janë fëmijët e Berishës, Argita e Shkëlzeni. Historia e Topallit me Voltanin dhe fshehja pas ‘katolicizmit’. Çfarë është “Klani i Teksasit”, roli  i Damir Fazlliç dhe Tom Ridge në lidershipin e PD-së dhe cilin grup favorizojnë 1.5 miliardët e dhënë Bechtel-it. Çfarë është “Shërbimi Informativ i Partisë”  në PD dhe cili është personi që e drejton. Kush janë dy “grupet e zjarrit” jashtë kontrollit të klaneve dhe në kontakt të drejtpërdrejt vetëm me Berishën

Partia Demokratike ka ndezur me fuqi të plotë motorët e fushatës, e ndërgjegjshme se pas tetë vitesh në pushtet, konsumimi nuk është i paktë, por e bindur për të përfituar nga çdo mundësi dhe me mëngët përveshur për të “thyer” tabunë e një rotacioni ciklik tetë vjeçar pushteti, siç ka ndodhur deri tani në Shqipëri.

Për Berishën i cili po i afrohet moshës 70-vjeçare kjo nuk është  thjesht beteja politike e tij, por edhe beteja në luftë me kohën, beteja e tij  biologjike. E megjithëse angazhimi dhe mobilizimi është maksimal, në çdo kohë, vend, e me çdo mjet, në Partinë Demokratike dhe në lidershipin duket se kanë nisur të lëvizin gurët për të qenë të pregatitur edhe në rast të kalimit në opozitë pas 23 qershorit.

Lista e deputetëve dhe debatet që shkaktoi ajo në selinë hermetike të demokratëve ishte sinjali i parë i një konfigurimi të ri dhe reaksionit që solli ky konfigurim. Gazeta “DITA” për disa ditë ka konsultuar ish-drejtues të kësaj partie, funksionarë dhe të zgjedhur të tanishëm të saj, njohës të vjetër e të rinj të PD-së, në një përpjekje për të zbuluar me sa më shumë objektivitet ekuilibrin e forcave dhe rrymave të ndryshme në Partinë Demokratike.

Qendrat e influencës janë sigurisht të përqëndruara në figurat më të spikatura dhe ndër më kryesoret të kësaj partie, të cilat ndonëse antagoniste me njëra tjetrën duket se kanë një të përbashkët të madhe: luajalitetin dhe nënshtrimin ndaj autoritetit dominant të Berishës.

Grupimet
Lulzim Basha në një anë dhe trekëndëshi Bode-Topalli-Olldashi nga ana tjetër duket se janë dy grupimet dhe qëndrat kryesore në Partinë Demokratike që luftojnë për influencë dhe kontroll, gjithnjë në respekt të orientimeve themelore që vijnë nga kryetari Berisha. Në fakt këta katër persona janë edhe të vetmit që janë marrë në konsideratë dhe me të cilët Berisha ka konsultuar edhe listat e deputetëve, të gjithë të tjerët kanë qenë kryesisht spektatorë në këtë vendimmarrje.

Duket se ishte Lulzim Basha ai që u shpërblye më tepër në kërkesat dhe interesat e tij në hartimin e këtyre listave, individë dhe njerëz të lidhur me të kandidojnë sot në listat e Tiranës e Durrësit dhe antagonistë të hapur të tij, përshembull Ilir Rusmali, janë nxjerrë pothuajse jashtë loje. Më pak e kënaqur ka mbetur në këtë histori Jozefina Topalli e cila në dallim nga Bode në Korçë dhe Olldashi në Fier, ajo nuk mundi dot as në listën e sigurt të kandidatëve të PD-së në Shkodër të impononte bashkëpunëtorët dhe njerëzit e saj të afërt.

Lulzim Basha
I ardhur në fillim të vitit 2005, Lulzim Basha është ndoshta njeriu më i katapultuar kulmin e hierarkisë drejtuese të demokratëve. I mbështetur dhe i promovuar si askush tjetër në vetë të parë nga Berisha Lulzim Basha u afrua në Partinë Demokratike nëpërmjet korridorit më të fortë të mundshëm në atë parti, Argita Berishës.

Ai dhe zonja Berisha kanë punuar sëbashku në Kosovë, Lulzim Basha nuk ka një histori të vetën me Partinë Demokratike, përpara vitit 2005, emri Lulzim Basha nuk kishte asnjë domethënie për zyrtarët dhe militantët e Partisë Demokratike. Madje kjo konsiderohet dhe një nga defektet e tij themelore në ambicien për të marrë frenat e PD-së në perspektivë, pasi në ndryshim me “trekëndëshin “ ai nuk “ngjit” në bazën e kësaj partie, për shkak edhe të trajektores së karrierës së tij e cila ka kapur majat pa prekur “degët”.

E megjithatë Lulzim Basha sot ka ka mundur të krijojë “oazin” e tij të mbështetësve, e ka zgjeruar këtë oaz pas marrjes së drejtimit të bashkisë së Tiranës. Nënkryetarja e tij në Bashki, Jorida Tabaku, është kandidate e sigurt për deputete në Tiranë. Ish-zëdhënësi dhe miku i afërt i Bashës, Gerti Bogdani është jo vetëm një kandidat i sigurt por edhe njeriu që sot ka kontrollin mbi Forumin Rinor të PD-së.

Ndonëse nuk ka një mbështetje të fortë në bazë dhe realisht nuk ka një bastion të vetin, Lulzim Bashës i njihen dy avantazhe shumë të forta. E para është origjina e karrierës së tij, lidhja e konsoliduar shoqërore me Argita Berishën. Avantazhi i dytë bazik i Bashës konsiderohet marrëdhënia e tij me ata që quhen “Klani i Teksasit”. Përveç Berishës, vetëm Lulzim Basha  ka pasur shansin të ishte në marrëdhënie direkte dhe intensive me amerikanët e “Bechtel”-it.

Mblesët e kësaj marrëdhënie në fillim kanë qenë Damir Fazlliç dhe Tom Ridge, ndërsa vetëm Berisha dhe Basha kanë konsoliduar në vite relatat me këta të dy e më pas dhe me vetë bosat teksanë të “Bechtel-it”. “Bechtel” mori rreth 1.5 miliardë euro për ndërtimin e 60 kilometrave rrugë në Shqipëri, aksin Rrëshen-Kalimash. Nuk është pak për një korporatë të sigurojë këtë shumë parash në një shtet që ka më pak 2 milionë taksapagues. Ishte një dhuratë e majme e një shteti të vockël e fukara.

Sot janë pikërisht njerëzit e “Klanit të Teksasit” që orientojnë Berishën dhe PD-në drejt kontratave me kompanitë lobuese në Uashington. BG&R apo Podesta nuk janë gjë tjetër veçse zgjatime të rekomanduara nga Klani i Teksasit, miqve strategjikë amerikanë të Berishës. Ky kontakt i drejtëpërdrejtë i Lulzim Bashës me korridorin e fuqishëm teksan të pushtetit në SHBA, konsiderohet dhe si pika e tij më e fortë.
Trekëndëshi
Nëse për një moment do të supozonim se Lulzim Basha nuk do ekzistonte në PD, atëherë trekëndëshi Bode-Topalli-Olldashi do ishin duke “shqyer” njëri tjetrin në garën për influencë në Partinë Demokratike. Por faktori “Basha” duket se i ka bërë ata më të afërt me njëri-tjetrin, duke bashkëpunuar ngushtë por dhe në distancë me njëri tjetrin , në varësi të orientimeve që vinin nga Berisha, të cilit i nënshtrohen të gjitha palët.

Megjithatë javën e kaluar Jozefina Topalli ka shënuar një precedent të ri, ka kaluar një cak që askush më parë nuk kishte mundur ta guxonte. Gjithçka nisi me listën e kandidatëve për qarkun e Shkodrës. Në ndryshim me pritshmëritë e Topallit, Berisha firmosi si kandidaturë në Shkodër Voltana Ademin. Këtë vendim Topalli jo vetëm që nuk e mirëpriti, por në mënyrë të papritur ushtroi presion direkt mbi Voltana Ademin dhe kjo e fundit u detyrua të shpallte tërheqjen e saj si kandidate.

Por tërheqja e Voltana Ademit do të zgjaste vetëm pak orë, pasi Berisha e mori si një sfidë serioze ndërhyrjen e Topallit dhe e rikonfirmoi Voltana Ademin si kandidate në listën e Shkodrës. Jozefina Topalli synonte që në vend të Voltana Ademit, në listë të ishte Gjok Uldedaj, i preferuari i saj “katolik”, por këmbënguljen e Topallit kundrejt kandidimit të Uldedajt, Berisha e sfumoi në mënyrë arbitrare, ndonëse në radhët dhe strukturat e PD-së ky episod ka krijuar një farë respekti për Topallin, e cila është e vetmja drejtuese e lartë që ka guxuar të sfidojë hapur Berishën.

Jozefina Topallit i renditet si një “minus” në radhët e PD-së identifikimi i saj si një “investim katolik”. Disa njohës të vjetër të PD-së mendojnë se kjo valencë që mbart Topalli, ka bërë që shumë zyrtarë të cilët e vlerësojnë dhe e simpatizojnë atë për forcën dhe mënyrën se si luan në politikë, të hezitojnë që të rreshtohen si njerëz të domenit të saj.

Një tjetër “peshë e rëndë” e trekëndëshit është Ridvan Bode. Ai ka tashmë një rrjet të shtresëzuar njerëzish në strukturat e PD-së në të gjithë vendin, por edhe një grup të mirë bashkëpunëtorësh të afërt që në tetë vite kanë mbajtur poste kyçe shtetërore. Bode është dominant sidomos në rajonin Juglindor të Shqipërisë dhe shikohet me shumë simpati ndër radhët e zyrtarëve lokalë dhe militantëve sidomos për diskrecionin e figurës gjatë kohës që ka qenë ministër i Financave dhe për aftësinë që ka treguar si ministër për të realizuar kapriçot elektorale të Berishës edhe në kohë krize.

Sokol Olldashi është kulmi i tretë i trekëndëshit, ai njësoj si Topalli dhe Bode ka një njohje të thellë ndër të gjitha shtresat e PD-së, por në dallim me këta të dy, Olldashi ka një rreth më të ngushtë bashkëpunëtorësh besnikë dhe një influencë relativisht më të vogël.

Argita dhe Shkëlzeni
Një peshë të rëndësishme specifike kanë edhe dy fëmijët e kryetarit të PD-së, Argita Malltezi dhe Shkëlzen Berisha. Ky i fundit, që kur ka qenë minoren është angazhuar në strukturat rinore të Partisë Demokratike. Shkëlzen Berisha është rritur në korridoret e Partisë Demokratike dhe ka qenë shumë aktiv personalisht sidomos në organizimin e grupeve rinore dhe shkollore. Një tipar ky që nuk vërehet te e motra e tij, Argita, e cila ka qenë më distante me “bazën” e partisë. Ndaj dhe shumë prej shokëve të brezit të Shkëlzen Berishës, janë angazhuar në forumet rinore të PD-së, në kohët e vështira të opozitës në fund të viteve 90’ dhe sot mbajnë poste të rëndësishme administrative.

Shkëlzen Berisha rezulton më i afërt me “trekëndëshin” , qoftë edhe si pasojë e së kaluarës së tij në atë parti. Ai spikat për marrëdhëniet më koifidenciale me Ridvan Boden apo Sokol Olldashin ndërsa nuk ka një raport intensiv me Lulzim Bashën. Shkëlzen Berisha ka konsoliduar miqësitë dhe marrëdhëniet kryesisht me “gardën e vjetër” në PD, me njerëzit që përballuan vitet e vështira në opozitë.

Krejt e kundërta duket se ndodh me Argitën, ajo duket se ka imponuar mbi lidershipin e PD-së, një grup bashkëpunëtorësh të saj, grup të cilin ajo e thuri dhe e konsolidoi gjatë viteve të punës në Kosovë. Të besuarit dhe bashkëpunëtorët e saj zakonisht nuk kanë një të kaluar në PD, e megjithatë ata shpesh marrin pozita më të rëndësishme se “garda e vjetër”.

Duhet thënë se pavarësisht preferencave dhe influencave, Argita Berisha zotëron një autoritet shumë herë më të fortë se i vëllai, autoritet ky që respektohet edhe nga “garda e vjetër” e PD-së, e cila bën gjithnjë kujdes që të “mos i zërë rrugën”.
SHIP (Shërbimi Informativ i Partisë)
Që prej themelimit të saj Partia Demokratike ka funksionuar si një qeveri paralele, si një shtet paralel. Berisha rriti dhe konsolidoi atë që në PD njihet si SHIP-i, ose Shërbimi Informativ i Partisë. Në vitet e opozitës ky shërbim drejtohej nga Gjergj Lezhja, një njeri shumë i respektuar në radhët e PD-së, i qetë, diskret dhe efiçent. Me kalimin e Lezhjës në punë me kohë të plotë si Sekretar i Përgjithshëm i kryeministrit Berisha, fillimisht u mendua se SHIP-i komandohej dhe i ishte besuar Flamur Nokës.

Në fakt njeriu që duket se ka zëvendësuar Lezhjën është një emër jo dhe aq i rrahur në publik. Ai quhet Albert Avduli, me një të kaluar të vjetër në strukturat e demokratëve, i sprovuar, aktualisht është zv.drejtor në Tatime. Duket se njësoj si paraardhësi i tij Lezhja edhe Albert Avduli disponon parametrat e duhura për një funksion që Berisha e ka shumë “merak”.

Në kohën kur PD-ja ishte në opozitë, SHIP-i ishte struktura që mblidhte të gjithë informacionin që i servirej Berishës që nga dosjet e korrupsionit e deri tek veset e drejtuesve lokalë të PD-së. Në ndryshim nga sa ka ndodhur në Partinë Socialiste, Berisha është investuar fuqishëm për ekzistencën e kësaj strukture si një organizëm profesional i mbledhjes së informacionit, sot SHIP-i mendohet se është më shumë e investuar në vjeljen e informacioneve në lidhje me veprimet ose mosveprimet e drejtuesve të PD-së dhe drejtuesve shtetërorë. Kjo është një strukturë që drejtohet drejtëpërdrejt dhe vetëm nga Berisha.
Grupet e zjarrit
Një tjetër faktor me peshë në PD dhe që njësoj si SHIP-i kontrollohen drejtëpërdrejtë nga Berisha janë ato që zyrtarët e kësaj partie i etiketojnë si “grupet e zjarrit”. Evidentohen dy të tilla. Njëri grup janë rrjeti i njerëzve që kontrollohen nga Agron Kuliçaj, i cili sot është Zv.Drejtor i Përgjithshëm i Policisë së Shtetit. Grupi tjetër është ai i drejtuar nga Arben Sefgjini , ndonëse më pak influent se grupi i parë.

Zyrtarë dhe njohës të Partisë Demokratike shprehen se Berisha është tejet i vëmendshëm në monopolin e kontrollit mbi SHIP-in dhe atyre që etiketohen si “grupet e zjarrit”. Njohës të afërt të tij tregojnë se megjithëse si kryeministër ai ka një axhendë tejet të ngjeshur, ai ruan me të njëjtin intensitet marrëdhëniet dhe këmbimin e informacioneve me këto struktura dhe orienton drejt tyre punët më të rëndësishme.

Në raport me SHIP-in apo grupin e Kuliçajt dhe Sefgjinit, si Basha po ashtu dhe trekëndëshi Bode-Topalli -Olldashi janë njësoj të baraslarguar dhe kanë të njëjtën paaftësi për ti ndikuar këto grupe, pasi është direkt Berisha ai që ka kontrollin mbi to dhe orienton punët e tyre të përditshme.

Plani B – PD e gatshme për të rimarrë pushtetin

Nëse Berisha do ishte vërtet i bindur që do mbetej në pushtet, do t’ia kishte kursyer vetes trazimet e ditëve të fundit brenda PD-së. Por ai nuk e ka këtë bindje, pavarësisht “maskës së fitimtarit” që tashmë i është bërë fytyra e tij e dytë.

Ka një plan B për daljen e PD-së në opozitë. Kryesore është që duhet të jetë një PD që të mos shkërmoqet nga klanet e brendshme për shkak të humbjes së pushtetit. Duhet e fortë dhe e freskët me qëllim që të jetë e gatshme të ri-kërkojë shumë shpejt pushtet me një “fytyrë të re”. Kur themi shpejt kemi parasysh edhe më shpejt se përfundimi i 4-vjeccarit të parë të qeverisjes së majtë të pas 23 Qershorit.

Shpresohet shumë që një “qeveri Rama” nuk do t’ia dalë dot me ekonominë, në kushtet e një krize të fortë të trashëguar nga boshatisja e arkës dhe zhytja në borxhe. Kriza që pritet të shpërthejë është mbjellë nga Doktori, por do korret nga Piktori, nëse do përdornim epitetet që kanë për zemër grupet rreth dhe përballë tyre.

Në këto rrethana, PD-ja duhet të qëndrojë e konsoliduar. Sipas disa zërave Berisha mund të kalojë në pozicionin e “kryetarit të nderit” dhe të vendosë në krye të PD-së Lulzim Bashën, “yllin në ngjitje” që ia kanë rekomanduar edhe të tjerë.

Sipas të njëjtave zëra, domosdoshmëria e një PD-je të ringjallur sa më shpejt në opozitë është arsyeja e pastrimit të partisë nga anti-Bashët dhe lançimi i këtij të fundit kaq fort ditët e fundit. Dhe jo vetëm lançim, por edhe “diegie” e shpejtë dhe e plotë e figurës që Basha kishte krijuar deri më tani: kryebashkiak që i rri larg politikës. Basha ka dalë tashmë krejtësisht nga kufijtë e kryebashkiakut, duke i shkelur pa mëdyshje të gjitha vijat.

Por para se të kalojë në këtë plan B, Berisha do konsumojë gjithçka ka në dorë deri në sekondën e fundit. Për këtë nuk ka njeri dyshime. E ka dëshmuar e ri-dëshmuar që pavarësisht sa i trashë është muri, ai do provojë njëherë t’i bjerë me kokë.