Me audiencën duke pritur me padurim në vendet e tyre, një zë dëgjohet në skenë, që u kujton njerëzve të fikin telefonat dhe të shijojnë shfaqjen.
Menjëherë pasohet nga një njoftim më jo i dëgjuar: “Të dashur mysafirë, ngjarja jonë do të pezullohet në rast alarmi për sulm ajror. Valltarët dhe spektatorët duhet të shkojnë në strehën e bombave të vendosura në teatër”. Një kujtesë prekëse se kjo nuk është një natë e zakonshme.
Pastaj dritat zbehen, orkestra fillon të luajë dhe një balerin shfaqet në skenë.
Dritaret e teatrit janë ngjitur me shirit për t’i mbrojtur ato në rast të një sulmi ajror rus
Opera Kombëtare e Lviv u detyrua të mbyllte dyert e saj më 24 shkurt kur Rusia nisi një sulm ndaj Ukrainës. Ajo mirëpriti përsëri dashamirësit e teatrit për prodhimin e tij të parë të plotë të premten mbrëma.
“Në një mënyrë apo tjetër, lufta na prek të gjithëve”, tha Vasyl Vovkun drejtori artistik i operës.
Vasyl Vovkun, 64 vjeç, drejtor artistik i Operës së Lviv
“Ne e kuptojmë se drita duhet të mposhtë errësirën, se jeta duhet të mposhtë vdekjen dhe misioni i teatrit është ta pohojë këtë”.
Qyteti perëndimor i Ukrainës, Lviv, ka dalë pothuajse tërësisht i padëmtuar pasi luftimet e ashpra kanë shkatërruar qytete gjetkë në vend. Mijëra civilë të arratisur kanë kaluar tranzit përmes qytetit qendror përpara se të udhëtojnë në Poloninë fqinje dhe më gjerë.
Ata që kanë mbetur në këtë qytet, po mësojnë dalëngadalë të jetojnë me luftën. Kafenetë dhe restorantet e qendrës së qytetit po bëjnë sërish një tregti të zhurmshme, rrugët janë përsëri të mbushura me trafik dhe banorët janë kthyer për shëtitje nëpër parqe.
Sigurimi i një vendi ngushëllimi mes konfliktit të furishëm është forca shtytëse pas rifillimit të shfaqjeve, thotë Vovkun.
Si fillim, ai ka zgjedhur një klasik të baletit të interpretuar mirë, “Giselle”. Një balet me dy akte, tregon përrallën e një vajze të bukur që vdes para kohe pasi tradhtohet nga burri që dashuron.
Ish-ministri i kulturës dhe turizmit shpjegon se Gisela ka gjithashtu të gjitha nuancat e gëzimit dhe trishtimit, ka edhe vdekjen, ka edhe fitoren e dashurisë. Dhe në fakt kjo temë është e pranishme sot. Edhe kur dëgjojmë shumë për vdekjen, ende shpresojmë që dashuria të fitojë, jeta të fitojë”.
Edhe pse ishte një zgjedhje e mirë, shumë nga vendet mbeten bosh.
“Pavarësisht se ne mund të pranojmë vetëm 300 persona, sepse vetëm kaq mund të marrim në strehë në rast sulmi, është një mision i madh për ne”, vazhdon Vovkun.
“Për t’u dhënë njerëzve diçka për të harruar lajmet në këtë kohë të vështirë. Dhe që ata të ringjallen shpirtërisht gjatë luftës, duke parë këtë vepër arti. Është e vështirë”.
Kryerja e një shfaqjeje të mirë ka një rëndësi të madhe për artistët. Disa orë para shfaqjes, stafi kontrollonte ndriçimin, ndërsa të tjerët siguroheshin që çdo detaj në set të ishte i përsosur.
Brenda Operës, njerëzit nxitonin të zinin vendet. Ndërkohë, kërcimtarët përziheshin nëpër korridore.
Maria Malanchyn, 68 vjeç, ka punuar si grimere në institucionin kulturor për pesë dekada. Ajo thotë se opera është e nevojshme tani më shumë se kurrë.
“Për mendimin tim, kultura është e nevojshme, gjithmonë, më shumë tani”, shpjegon ajo.
“Tani ne u tregojmë njerëzve se jeta mund të vazhdojë”.
Daryna Kirik, 21 vjeç, luan rolin kryesor të “Giselle”. Ashtu si shumë në vend, jeta e saj është shkatërruar nga lufta dhe tmerret e Bukës, ku së fundmi u gjetën varre masive.
“Vallëzimi ndihmon për të shkëputur vëmendjen nga ajo që po ndodh”, thotë solistja.
“Shumica e të afërmve të mi janë tani në Kiev dhe rajonin e Kievit. Nëna ime, gjyshja ime dhe motra e saj i mbijetuan pushtimit në Buka. Nëna ime arriti të evakuonte veten dhe kafshët shtëpiake. Tani ajo është e sigurt në Poloni”.
Rikthimi në skenë i ka dhënë asaj një ndjenjë të përtërirë qëllimi dhe një mundësi për të shprehur ndjenjat e saj përmes zanatit.
Është vetëm një shfaqje dy orëshe, por duket se ia ka arritur qëllimit për të ngritur shpirtin e të pranishmëve.
“Pasi të vizitoni këtë vend, kuptoni se jeta nuk mund të mposhtet. Jeta jonë nuk mund të bombardohet, as të shkatërrohet nga raketat ose armët kimike apo bërthamore”, thotë Victoria Palamarchuk, një gazetare 50-vjeçare.
Me një buzëqeshje të ngrohtë, ajo shton se jeta nuk mund të mposhtet për aq kohë sa ekzistojnë vende të tilla si teatro, opera “ku njerëzit vijnë këtu dhe ndiejnë gëzim me këto tinguj”./CNN
l.b./ dita
Ukraina po digjet kurvat ne Kiev po krihen.
Si urdheron pa “koment”.
Thuaj me mire ato komente qe kalon gazetaruci jeni te vetecensuruar, akoma jetoni me ankthet e frikes te sistemit komunist.
JU lumte LUFTETARE te PAQES-BOTERORE-bere! Na KURAJONI edhe ne,qe si spektatore.
Ju lumte sa shkruani -“I.b.”- te gazeta Dita*-aktive ne dhe tej oqeanit ju lexojme. -SUKSESE me UNITET veprimii..urojme..
Guri Naimit D.me*Pasuesit veterane*-Toronto.