SHËNIM: Tri zhgënjimet e mëdha të Berishës nga 20 shkurti

Demonstrata e PD-së, e publikuar që prej 24 qershorit, pra që të nesërmen e humbjes fatale të saj, më në fund eci në vazhdin logjik të saj…kapercyelli i humbjes së zgjedhjeve nuk ishte asgjë para kësaj.  Protesta u deklarua si e lidhur me rënien e bustit të E.Hoxhës, por asnjë fjalim nuk u mbajt te busti; shkuan përpara Kryeministrisë.

Në shesh, nga e gjithë Shqipëria u mblodh një pakicë njerëzish, disa nga të cilët as nuk e kishin mendjen se çfarë po thuhej; edhe ata që u mblodhën, nga të cilët më i rëndësishmi ishte djali i Mejdanit, ikën nga erdhën. Fjalët plot britma të liderit juridik të PD-së as nuk ngrohnin dhe as nuk ftohnin. Shumë vetë që kishin pritur një zhvillim ndryshe, të thënë e stërthënë qindra herë nga lideri faktik, Berisha, e kuptuan se tashmë ishte koha e kthimit. Si duket, ajo fjala e urtë, e thënë disi më ndryshe nga diplomacia ndërkombëtare, “mos e ngrini gishtin, se ju presim bishtin”, kishte zënë vendin e saj.

Në të gjithë këtë valë, e cila dukej si shfaqja tragjike e mitingut përmbyllës të PD-së,disa muaj më parë, njeriu më i vetmuar ishte njeriu që e kishte thirrur këtë, ai që ishte nuni e kumbara i saj, që mendonte se përmes saj do të rizgjonte hijet e së djeshmes, por që më në fund, si asnjëherë tjetër, ndjeu pikëllimin e pashoq. Mes të tjerave ai ndjeu brenda vetes tre zhgënjime të mëdha…

Zhgënjimi i parë…filloi që në mëngjezin e herët, kur nga e gjithë makineria e tij propagandistike, e zhurmshme, çjerrëse dhe shpifëse, ishin vënë në lëvizje aq pak njerëz nga rrethet, saqë mund të numëroheshin edhe me sy të lirë. Qindrat e autobuzëve që kishte thirrur dikur me një bilbil të pushtetit tani ishin tkurrur, njerëzit që do të bënin lumin e demonstruesve po ashtu nuk do të ishin as një rrëkezë e zakonshme, dhe më kryesorja, kokat e nxehura, tek të cilët ai kishte varur shpresat, tashmë po strukeshin. Kjo ishte diçka që ai e kishte ditur, por nuk e kishte menduar kaq thellësisht, nuk e kishte përfytyruar se, megjithë thirrjet e përditshme, në mendjet e njerëzve kishte rënë nata e heshtjes, dhe se ai, si i plotfuqishmi i lagjes së banditëve, tashmë kishte humbur zërin e tij. Ishte e mjerueshme, pasi njerëzit nuk i ishin bindur dhe se, megjithë trukimet e zakonshme të tij, asgjë nuk ka lëvizur. Berisha ka menduar se, megjithëse kishte marrë paralajmërimet e duhura, njerëzit do e besonin edhe një herë, dhe që do të mund të fshihte gjithçka pas “sovranit”. Sovrani ka heshtur. Dita e 20 shkurtit ishte karikatura e turpshme e 23 viteve më parë, në vend që të rrëzonte përmendoret e të gjallëve, ai kishte rrëzuar edhe një herë staturën e tij, dhe këtë njerëzit, edhe brenda vetes, e kishin bërë dinjitetshëm, pa iu përgjegjur njeriut që dy herë e shpuri vendin në bregun e kaosit dhe të qametit. Braktisja do të jetë zhgënjimi i tij edhe në ditët e ardhshme, pas saj do të jetë ndëshkimi dhe harresa.

Si një mjeshtër i politikës dinake dhe idhnake ai e di fare mirë se ashtu si rivali i tij i deridjeshëm, gjithçka mund të tregohet mizore ndaj tij…dhe çfarë është edhe më e rëndë, mund të dëshmohet e ndershme dhe e drejtë ndaj familjes së tij biologjike e politike. Dhe nëse mund të ketë një dëshmi të ndershmërisë dhe të drejtësisë ndaj familjes së tij biologjike dhe politike, ai e di fare mirë vazhdimin.

Zhgënjimi i dytë i Berishës është qetësia. Fjalët e Bashës nuk mund të ndiznin as qiririn e një shprese në të shuar, megjithëse i gjithë gjestikulacioni i tij të kujtonte përsëritjen e një mësuesi të zvetnuar, trashja e zërit të kujtonte djathrat me vrima, përmes së cilave kalon era e shkurtit, shikimi i vërejtur kishte të bënte me shkumëzimin e hirrës në të derdhur. Në se ka njeri në këtë vend, që edhe pak orë pas fjalës së tij, mund të kujtojë një ide, një mesazh, një vizion, do të ndjehesha i lumtur, por kur edhe vetë nuk e kupton se për çfarë flet, cilët ke përballë dhe kush është problemi real i tyre, si munden ta kuptojnë të tjerët. Berisha , në mesin e turmës, ku nuk është parë asnjëherë më parë, si njeriu i pasionuar i metingjeve, në gjithë këtë mishmash idesh e fjalësh, më mirë se gjithë të tjerët, e ka ditur se boshësia është virtyti i pasardhësit të tij të përkohshshëm. Dhe përmes “boshit” mos prit ide, vizion apo shpresë.

Nuk ndodhi asgjë, megjithëse kishte përpjekje për të ndezur një lëmsh. Gjithë paraditen, përmes një foltoreje, ku nuk e ka më vendin, ai bëri gjithçka për të nxehur gjakrat, për të krijuar një miniaturë të 21 janarit, një mllef, që nis nga mendja e tij dhe, që, përmes haluçinacionit, kërkon ta shpërndajë tek të tjerët.

Në dhjetra e dhjetra demonstrata që ka bërë Berisha, kjo mund të jetë e vetmja që kalon kështu, vetëm me përpjekje të fashitura. Jo se ka zbutje, por sepse nuk ka kauzë. Ai u përpoq të krijonte një kauzë të tillë, sido kudo, u përpoq të ndërtonte modelin e dukshëm të një proteste që pa filluar ajo, e kaloi nëpër mendjen e tij gjithë fazhimin e saj, por nuk krijoi dot kauzën e vërtetë, për të cilën, si 23 vite më parë, ia vlente të përpiqeshe, të sakrifikoje dhe të guxoje. Ai tentoi të krijonte skena makabre, me policë që me qen rendin pas demonstruesve, por në vend të tyre gjeti vajza police, të sjellshme, të qeta dhe të sigurta. Ai deshi të krijojë në përfytyrimin e tij dhe në realitet rënien e busteve, tashmë të gjalla, por në vend të tyre shikoi se si po binin njëra pas tjetrës të gjitha idetë dhe vizionet për të cilat njerëzit ishin ngritur 23 vite më parë.

Dhe ashtu si na shkruante një mik i Ditës, si kudo tjetër ku prek ai, gjithçka ndotet, prishet, zbërthylet. Edhe ditën e 20 shkurtit ai e tjetërsoi, solli faqen komike të historikes që kishte ndodhur më parë, sepse, e gjithë ajo që kishte menduar të ndodhte, që kishte bërë thirrje të ndodhte dhe që kishte parashikuiar të ndodhte, ishte në të kundërtën e saj. Që nga demonstratat e para të PD-së, kur makiavelisht u vu në ballë të saj, Berisha ishte mësuar të linte pas vetes shkatërrimin, edhe kur gjithçka dëshmonte se ai e kishte pushtetin; këtë herë nuk ndodhi, dhe prandaj ai është më i egërsuar se zakonisht, shkroi mesazhe jaashtë normalitetit në rrjetet sociale, doli nga vetja, dhe e gjitha ajo që kaloi që në natën e 19 shkurtit, shpërtheu si përroi psiqik i njeriut të sëmuë nga idea e braktisjes.

 Zhgënjimi i tretë i Berishës ishte në atë që ndodhi, mes paradites dhe pasdites së 20 shkurtit, që mund të përmblidhet krejt shkurt:  një protestë paqësore nuk i hyn në punë Berishës dhe  kjo nuk është ëndrra por zhgënjimi i tij.

Dhe ky ishte zhgënjimi më i madh, që do e ndjekë për shumë kohë. Nga e gjithë ajo që ngriti, furishëm dhe përbindshëm, në dorën e tij mbeti vetëm hiri. Së bashku me pyetjen normale pas një demonstrate: përse e bëmë këtë, përse thirrëm qindra mijra dhe erdhën një grusht, çfarë fituam me të dhe çfarë humbëm, është një ditë për t’u shënuar apo duhet të harrohet; dhe së bashku me të gjitha këto: çfarë fitoi dhe çfarë humbi vetë ai, do të jetë edhe më tej i besuar apo kuotat e besueshmërisë po shkojnë drejt zeros?

Pas saj, pra që sot, 21 shkurt, ai do të jetë edhe më ashpërsuar, edhe më haluçinant, pasi, jo vetëm që bota diplomatike i tregoi sinorët dhe as të mos i shkonte në mendje të përsëriste skenarët boshnjak apo ukrahinas, çka i trumbetoi përditë, por as të mos i dëgjohej zëri në sheshin ku kishte vrarë tre vite më parë, dhe për të cilat ende nuk është përgjegjur. Sepse, ai e ndjeu apo ia thanë, se do të ishte e tepërt, që, në të njëjtin shesh ku kishte pasur të vrarë dhe të plagosur, të flisnin njëkohsisht për demokracinë dhe të drejtat e njeriut, dy vetë që kishin përgjegjësinë kryesore për jetët e vrara. Ishte njëkohësisht edhe e padurueshme.

Berisha e ndjeu zhgënjimin , pasi edhe miqtë e tij në Kosovë, qarqe ekstreme të lidhura me ish strukturat e “Sigurimit të atdheut”, një shtojcë e shërbimit të fshehtë serb,  pas denoncimit publik, nuk iu përgjigjën, jo sepse nuk deshën, por sepse e gjithë ngrehina që po mendonin të ngrinin ishte e kalbur që nga fillimi. Përpjekjet e ndonjërit që ishte shpërblyer familjarisht nga Berisha nuk ndezën, pasi dua të besoj se edhe atje, progresi është në agun e tij.

Berisha tregoi se përmes bastardimit të politikës, masakrimit të saj, njerëzit duhet të gjejnë një rrugë tjetër, dhe si duket, e kanë gjetur tashmë. Kishin filluar ta gjejnë me 23 qershor, ku kishin shfryrë dufin e zemëratës, tani e dëshmuan se përfundimisht e kanë gjetur, duke mos iu përgjegjur thirrjeve vrasëse të një njeriu që në 23 vite politikë ka bërë të mira sa gishtat e njerës dorë, dhe ka bërë të këqija sa është e vështirë të numërohen. Dhe që nuk e kupton se duhet të jetë i lumtur nëse njerëzit harrojnë atë dhe politikën e prapshtë të tij.

Megjithatë ai është ende në mesin e zhgënjimeve. Por si thonin dikur, “binaja e madhe në të shembur e ka rrezikun”. Por ky do të jetë ndoshta një përjashtim nga rregulli. Po shembet, dhe megjithëse po e thërret rrezikun, njerëzit nuk po i përgjigjen.

20 shkurti e kishte vendin e tij si një datë e stuhishme dhe historike. Do të ishte e mjaftueshme me kaq për secilën ditë të vitit. Por ja që doli një haluçinant dhe e ktheu një pjesë të saj në një ditë të harresës dhe të zhgënjimeve.