Letër e nënshkruar
Sami Roci
Duke kaluar stacionet e TV nje pasdite, ndalova ne nje emission ku të ftuarit ishin lektore apo “cicerone” ne muzeun KOMBETAR, te SKENDERBEUT, dhe kalane e ALI PASHAIT. U befasova se pothuajse te gjithe ishin mahnitur nga kontakti i tyre me te HUAJT. Keta punonjes intelektuale, ne vend qe te komunikonin me audiencen nepermjet profesionit te tyre dhe te jepnin informacione interesante per vlerat e jashtezakonshme qe ruajne keto institucione kombetare, treguan barsaleta:
…njera priti padishahun e njemije e nje neteve, ku ai, gjate guides brenda ne muze ne sfondin e nje fotoje pa nje minare xhamie dhe aty per aty ra permbys dhe u fal…dhe kur ciceronia i tha atij ne prezantim emrat e bukur shqiptare te femijeve te saj, ai eh… s’kuptonte …ama kur i tha emrat muslimane te gjyshit dhe gjyshes ai sa s’shkriu nga qefi…!
…Kjo tjetra na kishte qene me barre dhe kur i tha italiani “c’ke ne bark ? kjo i tha s”e di…! epo nese eshte djale do ti vesh emrin tim?…Nuk i vuri emrin e tij por nje emer italiani ama…!
…Edhe ai tjetri tha qe reliket e Skenderbeut te sjella nge Vjena duheshin ekspozuar ne Kruje dhe jo ne Tirane qe atje te dyndeshin 1.800.000 turiste…!
…Dhe ai tjetri tha qe ne Portoromano ishte nje kamp te internuarish te diktatures…!
Te gjithe dinin 5, 6 deri ne 7 gjuhe te HUAJA…! Shqipja e tyre linte per te deshiruar kur formulonin mendimet. Kjo ne kerthizen e metropolit shqiptar. Po ne periferite e KULTURES ? Megjithese c’them? Atje mund te kete mendimtare, dhe, memedhetare, qe ne radhe te pare duan VENDLINDJEN, gjuhen SHQIPE…kulturen tone KOMBETARE, pastaj gjithe BOTEN…!