Letër e nënshkruar
Adrian Milo
Një vendim i vështirë. Një provë vendimtare për ata që e duan me të vërtetë Shqipërinë, për të treguar se mbi çdo lloj interesi është jeta e shqiptarëve. Më shumë se kurdo, të gjithë bashkë, pa asnjë lloj dallimi, në unitet të plotë, thamë një JO të fuqishme për të thënë: PO, jemi këtu, ne ekzistojmë, jemi të vetëdijshëm për rrezikun evident, më tepër se ata akademikë e pedagogë kameleonë, servila, të paturpshëm, shembull i një andikapi patriotik, që fyen qytetarinë dhe inteligjencën e bashkëkombasve të vet. Erdhi koha që qytetarët të pyeten dhe të jenë pjesë e vendim marrjes, aq më shumë kur kishim të bënim me çështje të sigurisë kombëtare.
Kauza e shoqërisë civile, ambientalistëve, intelektualëve, studentëve, komuniteteve fetare, gjithë njerëzve që e mbështetën pa përjashtim, aspak e politizuar, pavarësisht se dikush që i njeh mirë protestat nxitoi të dilte në shesh, por protestuesit i fishkëllyen si të padëshiruar.
Orët e ankthit, të vështira do të thonim për kryeministrin, të gjithë e mirëkuptojmë pozicionin e tij. Po nuk ke se si të dalësh kundër popullit tënd që të ka votuar bindshëm. Kjo është e vërtetë dhe besoj se kryeministri reflektoi, dëgjoi zërin e popullit të vet. Një populli të përvuajtur, të varfër, por dinjitoz deri në madhështi, që nuk e meriton një “mirëqenie” të helmuar nga armë kimike tepër të rrezikshme. Kryesorja është se më në fund, si rrallë ndonjëherë më parë, demokracia funksionoi dhe drejtësia triumfoi.