Nga “Baca” te “Çunat”

Shpallja e Kosovës  e pavarur në shkurt të 2008-ës, shënoi dhe futjen në fjalorin urban të një sintagme patriotike: “Bac u kry!”, që lidhej vizualisht me portretin  famoz  të Adem Jasharit, por që dhe pa këtë lidhje fjalë-figurë, kishte një efekt të lartë emotiv, siç e ka dhe sot, e që do e ketë në çdo kohë, për vetë dramën afro 100-vjeçare që përjetoi Kosova prej serbit n`shpinë. Nuk dihet se cili ka qenë ajo mendje që ia ka shkrepur të formulojë kaq thjesht e kaq madhërishëm një pohim kaq lapidar, me efekt të dridhurash për çdo shpirt të vuajtur, posaçërisht nga serbët, e njëherësh patrotik, që tejkalon përmasat e një gjetjeje folklorike, duke u bërë një devizë e jetës politike, sociale e zhvilimore të jetës kosovare. Ndërsa tek ne, një ekuivalent i “Bacës” po bëhet një urim i ministrit të Rendit, Sajmir Tahiri, dedikuar forcave policore që në një aksion kundër një të shumëkarkuari, u detyruan t`ja numërojnë duke e ekzekutuar në vend. “Bravo çuna”, ishte një lloj ahtime, siç do shprehej Rama në këtë rast, që ministrit duket sikur i ka dalë prej xhani, gjykuar nga barra e rëndë që ka marrë për të rivënë në shina “trenin”  krimin që dalë jashtë kontrolli. Por a mund të fitojë “Bravo çuna!”, statusin e lartë që gëzon “Baca”?! Jo. Edhe poetikisht është më e varfër. Për dallim nga Kosova, që ëndërr, gjakim e vizion ka patur heqjen prej qafe të serbit, pavarësinë më saktë, Shqipëria vuan mosbërjen dot, të shtetit, të një vendi normal, ku sundon ligji, rregulli, paqja sociale. “Shqipëria u bë, tani duhen bërë shqiptarët”, do ishte mirë të ridimensionet, për të arritur tek “shqiptarët po bëhen!”, që ngërthen më s`miri gjithë metamorfozën e qënies sonë të çartur.  / E.H.