Socialistët e “vdekur” dhe padagoget e verbër

Në programin e fundit te “Të pa ekspozuarit” si i ftuar, një prej “mosketjereve” të Rakip gazetarit, Arlind Qorri, duke bërë kritikën e vet ndaj Kryeministrit Rama, si dhe duke bërë një agresion ndaj Partisë Socialiste e ndaj simpatizantëve të saj ngriti tezën, sipas të cilës tani Edi Rama ka mbetur edhe pa parti.

“Partia Socialiste ka vdekur politikisht. Si argument kam faktin, thote ky “prift”  i përcjelljes në botën e përtejme, se kur Rama, ky “sulltan” modern nderoi figuren e ish kryetarit te Ballit Mithat Frasherit, askush nga kjo parti nuk u ngrit kundër tij.

“Nuk u ngrit askush kundër tij”!? Së pari kjo nuk është e vërtetë. Jo kundër Edi Ramës por kundër tentativës qe përdori Edi Rama për reabilitimin “patriotik” të kësaj figure, ishin me dhjetra mijra, pothuajse krejt masa e socialistëve. Të mos e kesh vënë re apo konstatuar këtë, është një verbëri koke e jo syri. Boll faqet e gazetës “Dita”, kësaj pasaporte të demokracisë shqiptare e bindesh se e majta shqiptare, socialistët janë kundër veprimit që ka bërë Edi Rama.

Mithat Frashëri ka qënë koka e organizatës politike kolaboracioniste “Balli Kombëtar”, ka qënë kundërshtare e pa principtë me luftën e me rreshtat partizane të Nacional-Çlirimtares, si dhe ka bërë gjithëçka që të fitonte pushtet e sundim në tavolinë, nga kushdo që kishte përballë, pa dallim, pushtues apo luftues kundër tij, anglez apo gjerman, grek apo jugosllav. E çfarë ka dashur më ky pedagog, ky konglomerat revolucionari ruso-kinez, nuk është vështirë të kuptohet. Kryengritje, rebelime nëpër rrugë, fjalime me grushta përpjetë nëpër sheshe me parrullën “poshte Mithat Frashëri”, thirrje “Rama no, Qorri si” etj. te tilla mysybete. Vetëm kështu do të jetonte përherë në zemrat e këtyre “këmishkuqëve”, si puna e këtij “Çe Guevara” me kokë të qethur,  Partia Socialiste dhe anëtarët e simpatizantët e saj.

Por, nëse në psikologjinë dhe mentalitetin e socialistëve bëhet një luftë e brëndshme emancipimi dhe paqëtimi shoqëror, e asnjëherë historik apo ideollogjik, ky kuzhunier turlie, nuk e mer parasysh, apo për më keq nuk e kupton. Ky kokë mushkë nuk e kupton se per çudi të tij, anëtarët e simpatizantët e Partisë Socialiste, nuk janë një grumbullim rebelësh që për çdo “cënim” të ndonjë prej figurave partiake, siç përmendi dikush në programin të cilit  po i referohem (ndofta po Qorri), ta zemë atë të Azem Hajdarit, partia e simpatizantët do ta benin vendin tym e zjarr.

Megjithëse shumë më i ri në moshë se mesatarja e socialistëve shqiptarë, akoma ky pedagog sufllaqesh nuk e ka kuptuar se nëse demokracia në Shqipëri në fillimet e veta, duke vleresuar maksimalisht impulsin vendimtar te levizjes studentore, socialistet (masa e ish anetareve te Partisë të Punës e simpatizantët e sajë), kishin vite që me sforco të jashtëzakonëshme, me sakrifica morale e deri edhe fizike, influencuar edhe nga ndryshimet që impononte me të drejtë ish lindja komuniste, kishin kohë që moralisht dhe ideollogjikisht e kishin përgatitur kohën për ndryshimin evolucionar të shoqërisë.

Nuk e ka kapacitetin e nevojshëm ky trim pas beteje, që ta kuptojë se socialistët i tradhëtuan pikërisht “komunistët antikomunistë”. Ndryshe vendi nuk kishte pse  “luante” me teorine e baballarëve te ketij anarkisti vocërrak të “çekut të bardhë”, e sot, nese forcat intelektuale të kohës do të përmbysnin sistemin politik e do të ndërmernin reformimin e ekonomisë mbi shtratin e ekonomisë të tregut, sot ajo thënia e famshme “më mirë lopë në Zvicër se sa…” do të thuhej “më mirë lopë në Shqipëri se sa…”. Por, theksoj forcat intelektuale e jo “brigada e pardesyve te bardha”, që modeloheshin e qepeshin nëpër qendrat e armiqëve shekullorë të shqiptarëve si komb. Në Kinën 1.3 miljardëshe, e cila ekonomikisht po “pushton” botën, u zgjodh pikërisht këjo rrugë, rruga e reformimit të ekonomisë e krejt infrastrukturës që e shoqëron atë. Tani, vetëm imagjino një vend me 2.8 miljon banorë (sa një fshat kinez) se çfarë mrekullije mund të bëhej në këtë vend!

Është krejt e qartë, që ky zoti Rama, me atë mendjemadhësinë dhe sigurinë e vetë qesharake, bëri gabim se si e referoi dhe e shtroi çështjen, duke nxituar si një udhëheqës i verbër, e që nuk di se përpara se të futet në fushën e historisë, nuk ka se pse bën kopetentin, nuk ka taktin, kulturën dhe takatin  e të sjellurit me brezat e me ndjeshmëritë e tyre, e sidomos me brezin e kaluar, me ata pak luftëtarë të mbetur e që edhe ditët që kanë i gëzojnë me kujtimet e rinisë të tyre.

Pedagogut Arlind Qorrit, meqënëse lëvizja studentore ende vazhdon e ngul këmbë në kërkesat e veta të dhjetorit të kaluar, i themi: largoju prej aty o zotëri anarkist, e mos ju sill atyre rrotull. Largohu e mos provoko kërkënd, pasi lëvizja studentore dhe vetë ata studentë që kanë marë funksionin e organizatorëve, nëse marrin mendtë e disa pedagogëve të rinj në moshë e të currufjapsur nga koka, lëvizja e tyre jo vetëm do të dështojë, por është e mbarsur me regres të pariparueshën jo vetëm për universitetin por për krejt vendin. “Guximi, thotë Churchill, është atëherë kur ngrihesh në këmbë e flet, gjithashtu guximi është edhe atëherë kur ulesh dhe dëgjon”

Bardhyl Ermini