Jam poet e kam talent,
të shkruaj një Testament!
Të shkruaj që ç’ke me të,
për ato që pas do lë.
Arben Duka burrë i zoti,
rrojti shumë edhe kulloti.
Nga qejfi – jo nga inati,
i treti të gjitha ç’pati.
As në thes e as në arkë,
mbrapa s’la asnjë qindarkë!
Kjo aspak nuk e ka prekur,
ç’i do paret një i vdekur?!
Do shkruaj që ç’ke me të,
s’është se mbrapa s’la asgjë.
La ato që kish në zëmër,
pa dyshim një goxha emër.
Nxiu njëqind ton me letër,
shkroi për lolo dhe për mbretër.
Shkroi këngë e shkroi vargje,
bukë të mirë gatoi në magje.
Arben Dukë – o Arben Dukë,
që le mbrapa këtë bukë.
Këtë bukë për mot e jetë,
se të uritur do ketë.
Do gjëmojë një zë i ndritur:
“Hani ju – o të uritur!”
Nëpër shi e nëpër vapë,
do kërkoni prapë e prapë.
Do kërkoni e do gjeni,
atë bukë që la Arbeni.
Ndonjë ditë a ndonjë natë,
do bëni ndonjë uratë.
Dhe në paçi prapë uri,
do ndizni ndonjë qiri.
Do më doni – ku ta dish,
njëlloj si kryqin në kishë!
Arben mos nuk je mire
C’eshte ky lajm kjo myncyre ?
Zjarri kur driten shuan
Nuk lajmeron edhe nuk vuan
Por digjet sa me mire
Deri sa behete hir
Sepse botes i jep drite
Shprese per jeten cdo dite
Sepse ngroh edhe gjallon
Ne te madhin acar
Nuk pyet se po mbaron
Por mbahet forte se eshte zjarr
Per te u denua Prometeu
Qe mbi Toke ate e solli
Bashke me Arbenet e tjere
Gjalle mbajti , jeten mbolli
Kjo bote u
O perendi,o dreq
qe une paskem lindur te te ndreq!
Nuk je i pari,o Arben,po mblidh mente dhe kthehu ne shtepi,se mos ben ndonje zarar!
Zoti i madh qe na gatoi
Ca emra ne yje shkroi,
Ca I ndezi flake ne furre
Dhe I shuan vec me shurre
emrat qe ndricojne nje qiell
Jane ata qe deshen diell,
Qe ne mendje kane lirine
Shpirtin kopsht per dashurine
Shpirti I mire poet nuk vdes
Po ringjallet na Cdo brez
O Arben Duka me halle,
do te rrosh sa keto male,
ne cdo zemer do te jesh,
merak kurre te mos kesh,
Testamenti eshte pa vend,
eshte per ata qe skan mend,
Je Poet, opozitar ,
Per ne je margaritar.
Nese eshte dhe kjo nje “loje”
lufta jote do vazhdoje,
me te ligun, te pabesin,
se virtyti do mund vessin.
Jo vetem se je poet
Po je zjarr qe djeg rrufete
Rrufekeqinjte qe djegin Shqiperine
Nuk i do mesa Serbine
As Greqine s’e ke ne huj
Po qindro dhe mos vuaj…
Luaju nenen te gjithe tradhtarve
Qe kane hyre ne bythe t’Zagarve
Se Shqiperia do te rroje
Me burra te ketij soji
Me sojin tend shqiptar
Shqiperia do lulezoje
DRENICA E KUQE
Vazhdim;- Arben Duka burr’i zoti,
nxorri dhine e kulloti,
i dha uje po s’i piu,
i ngriti bishtin dhe e qiu …..
je njeri me vlera te medha,
me trimeri u burreri te pashoq
e si lunxhiot me pene
qe pasuri ke shpirtin tend
qe neve na e fal
e jo si shume te tjere
qe vetem duan te pasurohen
e ne nga pena tende
jo vetem lumturohemi
por edhe shpresojme
kurse ti arben duka
o poeti yne
si rilinasit e dikurshem
vetem per njerezit e thjeshte
vecem per memedhene
e prap do shkruash
edhe ne presim ti lexojme
poezite e neserme.
Arben Duka je i rralle,Prandaj ne te duam te gjalle,Ato qe na shkruan TI,Le te jen per shokun Sali.Aq e urrejme ate burre,Se poezi nuk beri kurre,Vetem shpifje dite-perdite,Oh ju shofte ajo drite.Te ket turp ky protesilahu qe shkruan budallalleqe si adoleshent i Viçidolit..!