Qarkullon ndonjëherë një koncept bardhezi, manikeist, për shoqërisë shqiptare: të mirët këtej të liqtë andej; komunistët këtej antikomunistët andej; të ndershmit këtej të pandershmit andej; xhelatët këtej viktimat andej e kështu me radhë. Mirëpo realiteti ka qenë ndryshe. Vetë komunizmin e përqafuan bij të asaj shoqërie, të të gjitha shtresave dhe klasave. Qëllonte që brenda një familjeje njëri vëlla ishte komunist dhe tjetri antikomunist.
Shumë komunistë i besonin kauzës me shpirt, të paktën deri nga fundi i viteve shtatëdhjetë. Këta i përkisnin një kategorie njerëzish që priren t’i besojnë “qeverisë”, dhe e konsiderojnë veten shtylla të rendit social – gjë që ka të bëjë me psikologjinë e njeriut. Kujtonin me tërë mend edhe se Shqipëria ishte e rrethuar nga armiqtë, që nuk ia donin të mirën. Më në fund, kujtonin edhe se armiqtë s’reshtnin së dërguari gjithfarë spiunësh e sabotatorësh në Shqipëri… Që këtej edhe vigjilenca, denoncimi, lufta e klasave!
Sot po ndodh edhe më keq. Thika e maskarallëkut i është futur shoqërisë shqiptare deri në kockë. Një shoqëri ka një potencial moral të fundmë, nuk mund të gjenerojë vlera morale përjetësisht. Shumë njerëz të ndershëm e të drejtë po përzien në krimin totalitar pothuajse pa e kuptuar. Kur ta kuptojnë do jetë tepër vonë për të dalë. Pa përsëritur gjëra që janë thënë, dua të shtoj se e vetmja mënyrë e sigurtë për ta shpëtuar shoqërinë shqiptare nga gjymtimi totalitar pa e hedhur në greminë është ndërrimi i brezave…
Email nga adresa: [email protected]