Vargjet e Arben Dukës

Kur ai që vret, jep edhe vendimin!

Sot në Shqipëri,
Është i marrë vërtet,
Kush kërkon nga krimbat,
Pak integritet!

Njëlloj virgjërinë,
Si t’i kërkosh vromës,
Se mori të krisur,
Që nga Gjyq’ i Tomës!

Që nga Gjyq’ i Tomës,
Në Kolegj Zgjedhor,
Kur ia dha lulashit,
Mandatin në dorë!

Kur Ndreca me Sashën,
Vendin keq e zhyen,
(dhe ne me gjithë lecka,
zagarët s’i ‘shqyem’!)

Kur provën e parë,
Kaloi poshtërsia,
Ashtu do të nxihej,
Çdo ditë drejtësia!

Ne e toleruam,
Pa shkak atë krim,
Ndaj dhe sot ky tjetri,
Na doli kaq trim!

Ai kundra ligjit,
Doli fare hapur,
Se Sali hulera,
Në çark i ka kapur!

Sala s’i thotë kujt,
Bëj kështu o zgjyrë,
Po fryma e tij,
Qelbet në çdo zyrë!

Mbase s’e njeh fare,
As Hoxhën, as Tomën,
Po me frymë të tij,
U ka zënë firomën!

Sala porosi,
Nuk jep për legenin,
Se ka infektuar,
Që të gjithë sistemin!

Për ata qyqarë,
Nuk mjafton mëshira,
Se gjithnjë vendosin,
Siç do shkretëtira!

Qyqarët e shkretë,
Veç lexojnë vendimin,
Se ai që vret,
Jep edhe dënimin!

E drejta është vrarë,
S’ka marrë thjesht të krisur,
Ndaj i gjithë sistemi,
Krejt duhet përmbysur!

Të ngrihet e gjitha,
Mbi themel të ri,
Dhe mostrat të shkruhen,
Në librin e zi!

Ngushtë më zure, Thano,
Po ti nuk e dije,
Kur për një surrat,
Më thoshje: “Pështyje!”

Të kam thënë, o bir,
Dhe presje s’i heq,
Për pështymën time,
Mua më vjen keq!

Të kam thënë, o Thano,
Që të kam si lis,
Tek ata pështyma,
Do më bëhet pis!